Dwa są słowa, które są synonimem czegoś najstraszniejszego w dziejach XXw. Jedno to OŚWIĘCIM -Auschwitz, a w nim wszystko to, co straszne - zbrodnie ludobójstwa, gnębienie i mordowanie drugiego człowieka, w tym i nas Polaków skazanych na zagładę, wszystkie hitlerowskie obozy koncentracyjne i cała miłość - rozpętana filozofia śmierci. Ten straszny dramat był częścią życia i najgłębszej troski kardynała Karola Wojtyły, w którego Archidiecezji znajdowało się to miejsce kaźni. Jako Papież ogarnął je swoją troską papieską i przekazał całemu światu przez kanonizację Maksymiliana Marii Kolbego i Edyty Stein. To wielkie świadectwo określił mianem Golgoty Narodów.

Jest drugie słowo: KATYŃ, a w nim cała groza potwornego zła, która była owocem stalinowskiego komunizmu. To wszystko określamy mianem Golgoty Wschodu.

W dniu 17.09.2007r. w 68 rocznicę napaści Związku Sowieckiego na Polskę, odbyło się spotkanie z cyklu: „Spotkania z Janem Pawłem II”. Było to pierwsze spotkanie w bieżącym 2007/08 roku szkolnym , a XI z kolei, przygotowane tym razem przez klasę II C/K LP pod kierownictwem wychowawcy mgr Krystyny Golemo.
Temat spotkania brzmiał: „Ojciec Święty Jan Paweł II Orędownikiem Pokoju”.

Scenariusz spotkania obejmował informacje o wojennych losach Karola Wojtyły – świadka i ofiary czasów pogardy i zniewolenia, relacje z pobytu Ojca Świętego w miejscach męczeństwa wszystkich narodów tj. w Auschwitz, Mathausen, Majdanku, Hiroszimie oraz fragmenty papieskich wystąpień, w których składał hołd pomordowanym, a żywych wzywał do kultywowania pamięci o zmarłych i dawania świadectwa ze swego straszliwego doświadczenia. Podczas I pielgrzymki do Polski na terenie byłego obozu koncentracyjnego Auschwitz, Ojciec Święty koncelebrował Mszę świętą wraz z kapłanami - byłymi więźniami hitlerowskich obozów. Odprawiona ona została według formularza o pojednaniu.
W homilii powiedział między innymi: ...„Przychodzę więc i klękam na tej Golgocie naszych czasów”...

W obozie na Majdanku apelował: ...„Aby sprawców tych okrutnych zbrodni oddać sprawiedliwości Bożej i miłosierdziu Bożemu. Ale niech pamiętają wszyscy niech będzie to memento dla wszystkich pokoleń, że człowiek nie może stać się dla człowieka katem, że musi pozostać dla człowieka bratem”...

Szczególnym sposobem hołdu dla ofiar terroru okresu wojny były beatyfikacje i kanonizacje cichych bohaterów, których uczynił nauczycielami i patronami współczesnych czasów – są nimi: św. Maksymilian Maria Kolbe, św. Teresa Benedykta od Krzyża, bł. biskup Michał Kozal, Stefan Wincenty Frelichowski, 108 męczenników okr. II wojny, o. Ruprecht Mayer Bernard Lichtenberg, Karol Leisner. Ojciec św. w sposób przedziwny, bardzo osobisty włączony był w Golgotę Narodów, tak Wschodu jak i Zachodu. Za Jego pontyfikatu i przy Jego współudziale narody świata poznały prawdę o Katyniu;modlił się za pomordowanych na Wschodzie na „nieludzkiej ziemi”, przyjął na audiencji pielgrzymkę Rodzin Katyńskich z kapelanem ks. Z. Peszkowskim. Poświęcił kamienie węgielne pod budowę cmentarzy wojskowych na Wschodzie, oraz przywieziony z Polski Krzyż Katyński.
W czasie pielgrzymki na Ukrainę Jan Paweł II stanął nad dołami śmierci cmentarzyska w Kijowie – Bykowni, gdzie spoczywa ponad 4100 Polaków.

Nie zabrakło obecności Ojca św. przy symbolu Golgoty Wschodu w Warszawie, przy pomniku „Poległym i Pomordowanym na Wschodzie”, gdzie ukląkł i modlił się w milczeniu i najgłębszej zadumie. Oddawał hołd żołnierzom z okr. II wojny odprawiając msze św. na cmentarzach wojennych na Monte Cassino i w Loretto w rocznice walk. Podczas pielgrzymki do Japonii, w Hiroszimie w Parku Pokoju, który powstał w miejscu wybuchu bomby atomowej 6 VIII 1945r., przed kamienną trumną zawierającą tabliczki z nazwiskami poległych, oraz napisem: „Prosimy Was śpijcie w pokoju, gdyż błąd ten już się więcej nie powtórzy”, Jan Paweł II wygłosił wielki apel pokojowy do świata. Był to wieloczęściowy tekst, który papież wygłaszał w różnych językach. Ojciec św. przemawiał po: japońsku, angielsku, francusku, hiszpańsku, portugalsku, polsku, chińsku, niemiecku, rosyjsku i znowu po japońsku.
Najbardziej przejmującym fragmentem apelu była modlitwa: ”Przeto modlę się do Stwórcy natury i człowieka, prawdy i piękna: Usłysz mój głos, bo to jest głos ofiar wszystkich wojen i zbrodni pomiędzy jednostkami i narodami; usłysz mój głos, bo on jest głosem wszystkich dzieci, które cierpią i będą cierpiały, gdy ludzie pokładają swą wiarę w broni i wojnie; usłysz mój głos, kiedy Cię błagam, byś zaszczepił w sercach wszystkich istot ludzkich mądrość pokoju, moc sprawiedliwości i radości braterstwa; usłysz mój głos, gdy przemawiam w imieniu wielkich rzesz z każdego kraju, żyjących w każdym okresie historii, które nie pragną wojny i są gotowe iść drogą pokoju; usłysz mój głos i daj zrozumienie wewnętrzne i siłę abyśmy mogli zawsze odpowiedzieć na nienawiść miłością, na niesprawiedliwość całkowitym ofiarowaniem się sprawiedliwości, wobec potrzebujących oddaniem samych sobie, w obliczu wojny pokojem.
O Boże usłysz mój głos i ofiaruj światu Twój nie mający końca pokój.”

Jan Paweł II o wojnie i złu: „Umieściłeś mnie w dole głębokim, w ciemnościach, w przepaści” (Ps. 88 [87], 7). Ileż razy ten okrzyk bólu wyrywał się z serca milionów mężczyzn i kobiet, którzy od 1 września 1939 roku do końca lata 1945r. doświadczyli jednej z najbardziej niszczycielskich i najbardziej nieludzkich tragedii w naszych dziejach”.
...”Mamy obowiązek przypomnieć sobie w obliczu Boga tragiczne fakty, by uczcić pamięć zmarłych i okazać współczucia wszystkim , którym ów bezmiar okrucieństwa zadał rany na duszy i ciele, i aby całkowicie przebaczyć krzywdy”...
...”Istnieje obowiązek wyciągnięcia wniosku z tej przeszłości, aby nigdy więcej nie dopuścić już do powtarzania podobnego splotu przyczyn, mogącego doprowadzić do nowego rozpoczęcia pożaru takiej wojny" (List apostolski z okazji 50 rocznicy wybuchu II wojny światowej).

W przesłaniu na obchody 60 rocznicy wyzwolenia Auschwitz – Birkenau napisał m.in.
...”Jeżeli [...] wspominamy dramat ofiar, to nie po to, aby rozdzierać bolesne rany, budzić uczucia nienawiści i chęć odwetu, ale po to, aby oddać hołd ludziom, dać wyraz historycznej prawdzie a zwłaszcza, by wszyscy uświadomili sobie, że tamte mroczne dzieje winny być dla współczesnych wezwaniem do odpowiedzialności za kształt naszej historii. Oby nigdy więcej, w żadnym zakątku ziemi nie powtórzyło się to, czego doświadczyli ludzie, których opłakujemy”...